Çocuk mu? Asla !

Durun durun, sakın bu başlığa bakıp ta aldanmayın, çocuklara karşı falan değilim, aksine çok severim. Ama gelin size bir hikaye anlatayım, erkekler neden çocuk istemez veya yarım ağızla ister. Bu hikaye çok yakın çevremdeki erkek arkadaşlarımın eski durumlarından da feyz alarak derlenmiştir. Neyse, az sonra anlayacaksınız.

Erkek neden çocuk istemez? Çok basit, çünkü erkeklerin kendi alışık olduğu bir düzen vardır, anneleri onları pamuklara sarıp büyütmüştür, her dedikleri, hele hele evin en küçük çocuğu ise, yerine getirilmiş ve şımartılmıştır. Bu erkekler büyüdüklerinde de anneleri gibi bir kadın veya eş isterler hayatlarında, tabi evlendikten yada biriyle beraber olmaya başladıktan sonra gerçekleri görürler. Artık özgürlükleri doğal olarak kısıtlanmıştır, her istediği kadınla beraber olamaz artık, her canı istediğinde eski arkadaşlarıyla çıkıp alemlere akamaz veya kafayı çekemez, hatta her istediğinde anasını - babasını bile göremez çünkü artık "eş" faktörü vardır ve onlar artık "kayın" dır. Kafasına esti mi tıpkı bekarlık günlerindeki gibi gezip tozamaz, illa da zamparalık için değil normal bir gezmeye bile gidemez tek başına veya arkadaşlarıyla, eğer giderse eşinden "zılgıt"ı yer, surat yapılır, ve bir süre ceza olarak "yatak" ona kapanır ! (bakınız: Kadın vermezse)

Her neyse, bunlar aslında gayet doğal "özgürlük kısıtlamaları"dır, çünkü artık bir eşin vardır ve onun haklarına ve duygularına da saygı göstermek gerekir. Adamın karısı illa da baskıcı biri olmasına gerek yok, zaten kadının yaptığı her hareket veya bu konuda söylediği söz bir "kısıtlama" olarak görülecektir erkek tarafından, çünkü hiç böyle şeylere alışık değildir. Dolayısı ile bir süre sonra kadın "kocacığım, artık bizimde bir çocuğumuz olsun, aşkımız meyvesini versin" dediğinde erkeğin kafasında bir anda alarmlar çalacaktır ! Çünkü zaten evlilik başlı başına bir "istediğini yapamama" durumunu doğurmuştur ama şimdi çocuk tam bir esarettir erkek için, yani o anda öyle düşünür. Maddi manevi her bakımdan bir göçmedir, dünyanın masrafı, bezi, bakıcısı, okulu, evlenmesi vs vs hep bunların hesabı yapılır ve bir anda ortaya korkunç bir rakam ve korkunç bir kendini adama olayı çıkacaktır. Artık değil gezme - tozma veya eğlenme, erkek karısını bile doğru düzgün göremeyecek, öpüp koklaşamayacaktır önümüzdeki 20 sene kadar ! Bu da erkeğin doğal olarak hiç işine gelmez, belli bir refleks yaratır. Hatta öyle söylemlerde bulunur ki, bunların bazıları ağır olduğu için sadece arkadaşlarına söyler tabi, bunlar yenip yutulacak türden değildir. Çocuk gürültüsü, şımarıklığı, karı dırdırı (bakınız: Karı dır dırı) vs hep bunlar erkeğin kafasını meşgul eder, ne gerek vardır kurulu düzeni bozmaya, değil mi ama?

Fakat sonunda kadının fendi erkeği yener, nurtopu gibi bir bebeniz olur (bakınız: Çocuk nasıl yapılır?). Tabi kadınlar bu olaya zaten biyolojik olarak taa en başından bağlı oldukları için onların anne-çocuk ilişkisine söyleyecek söz yoktur. Ama taze "baba" olaya geç ısınır, yavaş yavaş alışmaya başlar, kucağına aldıkça, ona dokundukça, onu sevdikçe daha da bağlanır, nede olsa canından - kanından bir parçadır. Yaaa şu çocuk olayı ne güzel bir şeymiş meğerse, keşke daha önce yapsaydık, keşke daha fazla çocuğumuz olsa demeye başlar. Bebeğin zırlaması, altına yapması, mama yerken üstünü başını batırması, ortalığı dağıtması vs bunlar hep ikinci plana itilir, tabi en başlarda biraz rahatsız eder erkeği ama sonradan inanılmaz bir bağ oluşur. Bu babalık bağı tabii ki hiç bir zaman anneninki kadar olamaz, böylesini beklemek zaten hatadır - ama tüm anneler bu hatayı yapar, yani babanın da aynı kendileri gibi düşünmesini ister -. Hele hele çocuk büyüdükçe ve baba ile etkileşime girişince, mesela ilk defa "bab-ba" demesi,  babasına sarılması, ilerde onunla bir çok şeyi beraber yapması, erkeğe inanılmaz keyif verir. Eski günleri düşünmez olur artık, o hani "çocuk mu, asla!" laflarını çoktan unutmuştur, artık amacı ve enerjisi tamamiyle kendi çocuğu olmuştur. Ve bundan sonra düşünmeye başlar: acaba ikincisini, hatta üçüncüsünü ne zaman yapsak diye, tabi imkanlar ve şartlar oluşursa..

İşte böyle, erkeklerin ilk başlarda çocuk olayına tepkili ve ön yargılı yaklaşmalarına bakmayın, onlar sadece kendi rahatlarını korumaya çalıştıklarını zannederler ama o anda bilmezler ne kadar güzel bir şey olacağını. Oysaki kadınlarda zaten bu his doğuştan genetik olarak bedeninize işlenmiştir, bir ses size küçüklüğünüzden beri "çocuk yap !" demektedir. Aynı sesi erkeklerin duymasını beklemeyiniz lütfen, erkekler ancak "baba" olduklarını anladıklarında bu sesi içlerinde duyacaklardır. Lütfen o yüzden sevgilinizi yada kocanızı mazur görünüz.